Δεν Περιμένουμε Τους Σωτήρες, Παίρνουμε Τη Ζωή Στα Χέρια Μας

ΕΚΛΟΓΕΣ

Αντιμετωπίζοντας το σήμερα χωρίς αυταπάτες

«Όσοι από εσάς κοιτάτε μόνο προς τα πάνω μπορείτε να συνεχίσετε να ψάχνετε τον ηγέτη σας και να σεβαστείτε τα αποτελέσματα των εκλογών. Μπορείτε πλέον να συνεχίσετε να ασχολείστε με το Game of Thrones, το Walking Dead, και για το αν το ποδόσφαιρο είναι άθλημα ή επιχείρηση. Μην ξεχνάτε όμως ότι όλα αυτά σας καθιστούν απλούς θεατές, παθητικούς καταναλωτές». υποδιοικητής Μάρκος

                Ακόμα ένα εκλογικό πανηγύρι στήνεται αυτές τις μέρες μπροστά στα μάτια μας. Οι εκκλήσεις από τις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα για συμμετοχή στις κάλπες θυμίζει εμπορικές διαφημίσεις. Η ορατότητα του κόσμου εξατμίζεται σε ένα καλειδοσκόπιο από γεγονότα, αριθμούς και ακατανόητα λόγια. Η τρομολαγνεία από τη μία πλευρά και το εμπόριο ελπίδας από την άλλη δίνουν και παίρνουν. Αυτοί που τα κατέστρεψαν όλα ζητούν την ψήφο μας, για να μας σώσουν, και, αφού την υφάρπαξαν ήδη στις προηγούμενες εκλογές και μας βούτηξαν ακόμα πιο βαθιά στην κρίση, σήμερα ξαναπαρουσιάζονται ως οι μοναδικοί σωτήρες. Ένα σύστημα ανάγνωσης κονιορτοποιείται χωρίς να αντικαθίσταται από κανένα άλλο και πάνω στα ερείπιά του φυτρώνει η σύγχυση. Για ποιο λόγο οι ψηφοφόροι πιάνονται διαρκώς στη φάκα των αστικών εκλογικών διαδικασιών; Το τυράκι βρίσκεται στο θέαμα και την ιδιώτευση. 

Η τεχνητή πόλωση δεν δημιουργείται ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά, αλλά ανάμεσα σε δύο δυσφορίες. Εξ ου και ο λόγος της πολιτικής ασυνέπειας της εκλογικής μάζας, η οποία ψηφίζει μάλλον ασυνείδητα παρά συνειδητά, από πίστη σε μια βουλγκάτα, την οποία προσυπογράφουν και ας μην την πιστεύουν πια. Δεν εκλέγουμε έναν υποψήφιο, αλλά απορρίπτουμε αυτόν που δεν θέλουμε πια, για να τιμωρήσουμε όσους μας απογοήτευσαν. Αλλάζουμε πολιτικό πρόσωπο όπως κάνουμε αλλάζουμε κανάλια στην τηλεόραση, κουρασμένοι από τις ίδιες εικόνες. Στη διάρκεια της εκλογικής εκστρατείας οι διαφημίσεις υποσκελίζουν την πολιτική και τα κόμματα προτιμούν τη δημαγωγία και το λαϊκισμό από το στοχασμό.

 Το καπιταλιστικό σύστημα γέννησε το τέρας που ονομάζεται ιδιώτευση και το έθρεψε μέσα σε ένα ομοίωμα δημοκρατίας, όπου όσο περισσότερο ατομιστές γίνονται οι ψηφοφόροι, τόσο περισσότερο ψάχνουν μια θεσούλα για να βολευτούν μέσα από τα κόμματα, αδιαφορώντας για το σύνολο της κοινωνίας. Παρασυρμένοι πότε από περαστικές μονομανίες, πότε από τυχαίες πεποιθήσεις, βλέπουν τις γνώμες τους να κυμαίνονται σαν τα νομίσματα, ανάλογα με τις περιστάσεις. Ακροβατούν πάνω στα διάφορα πιστεύω, συρράπτουν κατά το δοκούν τα μικροσυμφέροντά τους και χτυπούν τόσο τη Δεξιά όσο και την Αριστερά, όπως χτυπούν τα αυγά για να φτιάξουν ομελέτα, χωρίς να είναι σίγουροι ότι το αποτέλεσμα θα είναι γευστικό.

Όταν οι αριστεροί γίνονται σοσιαλδημοκράτες και αυτοί με τη σειρά τους νεοφιλελεύθεροι, μένουν οι νεοφιλελεύθεροι μέσα στη σύγχυση, γιατί δεν έχουν κάποιον απέναντι στον οποίο μπορούν να καθοριστούν. Αυτή ακριβώς η φανταστική αντιπαράθεση των στρατοπέδων εξηγεί τον σημερινό πανικό. Το επί δεκαετίες βόλεμα των απολιτίκ μικροαστών επέφερε μια απερίγραπτη τρικυμία εν κρανίω, με ασυγχώρητα αποτελέσματα. Η οργή στο διεφθαρμένο πολιτικό καθεστώς οδήγησε μια μεγάλη μερίδα της εκλογικής μάζας να εκφράσει τη σκατοψυχία της ψηφίζοντας εγκληματίες ναζιστές.

Παράλληλα, η αποχή, που έφτασε στις προηγούμενες εκλογές το 40%, θα μας έδινε μια νότα αισιοδοξίας εάν δεν είχαμε τη βεβαιότητα ότι πολλοί δεν ψήφισαν επειδή σκέβρωσαν στον καναπέ τους. Ωστόσο το τεράστιο ποσοστό αποχής κάνει φανερή την κρίση της ενσωμάτωσης, αλλά και την απόρριψη του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του.

Η εποχή της αφέλειας πρέπει επιτέλους να τελειώσει. Κανένας ηγέτης και κανένα κόμμα δεν μπορούν να μας σώσουν εάν δεν θέλουμε οι ίδιοι να σωθούμε. Απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα προτάσσουμε την αλληλεγγύη. Κτίζουμε την ατομική και κοινωνική Αυτονομία, πάνω στις βάσεις της Άμεσης Δημοκρατίας, με λαϊκές συνελεύσεις και αυτοοργανωμένα εγχειρήματα. Για μια κοινωνία με γνώμονα την οικολογία, χωρίς οικονομικές ανισότητες, και σεβασμό στη διαφορετικότητα.

Μια ματιά παρά πέρα (εξουσία, παρα-νόημα, ομάδες αντίστασης)

Με εκλογές ή χωρίς, με κάλπη ή χωρίς, η ψήφος είναι καθημερινή δραστηριότητα (του πολίτη), υπό την έννοια ότι κάθε  ακολουθία   σκέψης-απόφασης-ενέργειας εμπεριέχει τελικά μια επιλογή που επηρεάζει τις διαδικασίες και την ουσία της αποκαλούμενης δημοκρατίας μας.

Όσον αφορά το πρώτο μέρος της ακολουθίας, δηλαδή τη  σκέψη,  λαμβάνει ένα πλήθος ερεθισμάτων που προέρχονται από την παρούσα κατάσταση της πολιτειακής πραγματικότητας. Μάλιστα, η ανάγνωση μιας ακόμα  περιγραφής της κατάστασης δεν παρουσιάζει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Επιγραμματικά, μπορούμε να  αναφέρουμε τα εξής προβλήματα: οικονομική δυσχέρεια, ανεργία, υπογεννητικότητα, εγκληματικότητα, πληθυσμιακές μετακινήσεις, αναξιοπρεπές και αναξιόπιστο σύστημα υγείας, σύστημα παιδείας-παραπαιδείας, διαχείριση κινδύνων  με τη χρήση στρατιωτικών  δυνάμεων.

Ένας σημαντικός παράγοντας που καθορίζει την ποιότητα της καθημερινής ψήφου είναι η οπτική γωνία του παρατηρητή-πολίτη, όχι με την κβαντική θεώρηση της τυχαιότητας ή της λαϊκής μοιρολατρικής  ρήσης «όπου φτωχός κι η μοίρα του», αλλά με την κατανόηση  του τόπου/της θέσης του παρατηρητή,  διακρίνοντας δύο κύριες κατηγορίες, αφενός τον τόπο/τη θέση μιας ελίτ που κινδυνεύει εν δυνάμει να χάσει τα προνόμια και τα αξιώματά της και αφετέρου τον τόπο/τη θέση μιας ογκώδους κατηγορίας που διά του μιμητισμού απολαμβάνει την ψευδαίσθηση  να γίνει μελλοντικά η επόμενη ελίτ και  υπομένει στωικά τις κακουχίες που ταυτοποιούν τη θέση του. (Η ταξική συνείδηση μπορεί να είναι ένα επιμέρους αποτέλεσμα αυτής της ευρύτερης κατανόησης.) Αν μη τι άλλο, άξιοι στοχασμού είναι οι μηχανισμοί που διαμορφώνουν τις συνθήκες για τη διαιώνιση αυτών των δύο τόπων, καθώς η επίγνωση του ατομικού τόπου ή της ατομικής θέσης θα συμβάλει στη διαμόρφωση της στάσης του ατόμου στις εκλογές.

Περαιτέρω, αξίζει να αναφέρουμε κάποια ποιοτικά χαρακτηριστικά της σημερινής κατάστασης. Έχουμε εκπαιδευτεί έτσι ώστε τα προβλήματα που προαναφέρθηκαν επιγραμματικά να μας προκαλούν φόβο, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Κατά συνέπεια, όταν βρισκόμαστε υπό συναισθηματική φόρτιση ή συγκίνηση γινόμαστε εύκολα χειραγωγήσιμοι. Αυτή η σχέση βέβαια φόβου-χειραγώγησης δεν είναι κάτι νέο. Το νέο είναι ότι, ενώ μέχρι τώρα το φόβο τον υπερνικούσαν οι αξίες που αναδύονταν και διακατείχαν τους πληθυσμούς, σήμερα κυριαρχεί ο λογικοφανής  ισχυρισμός της  έλλειψης αξιών, δηλαδή η επικάλυψη του πραγματικού προβλήματος. Για να φτάσουμε σε αυτή την έλλειψη έχει προηγηθεί μια αλλαγή στάσης απέναντι στις έννοιες και τα νοήματα, μια απαξίωση της ανάγκης του φιλοσοφείν, με συνέπεια  να μην μπορούν να χτιστούν και να στηριχτούν  αξίες χωρίς την ύπαρξη της δημιουργικής αυτής αρχής. Η αποδόμηση των εννοιών και των νοημάτων επιτρέπει στην εκάστοτε ελίτ να συνεχίζει να ασκεί τον εξουσιαστικό της ρόλο και να υποκρίνεται και αυτή, επικαλούμενη την έλλειψη αξιών. Για παράδειγμα, αρκετοί πολιτικοί που συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων μιλούν, μεταξύ άλλων, για «τις θυσίες του ελληνικού λαού», υπονοώντας την αυτοθυσία, γιατί, αν εννοούσαν κυριολεκτικά τη θυσία, τότε αυτοί που την αποφασίζουν είναι εγκληματίες. Έτσι, η σχέση ρήτορα και ακροατή γίνεται ένα παρανοηματικό δημιούργημα. Την κοινωνική αποδοχή βέβαια αυτών των δημιουργημάτων  την καλλιεργούν  θεσμικοί μηχανισμοί άμεσης και έμμεσης εκπαίδευσης,  που γίνονται, με τη σειρά τους, ένα ακόμα παρανοηματικό δημιούργημα κ.ο.κ.  

Με άλλα λόγια, όπως αντιμετωπίζουμε το παρακράτος, την παραοικονομία, την παραπαιδεία, έτσι πρέπει να αντιμετωπίσουμε και το νέο στοιχείο, την τάση δημιουργίας παρανοημάτων. Πιο περιγραφικά, εάν τα νοήματα είναι δημιουργήματα,  τα παρανοήματα  είναι παράσιτα δίπλα στα δημιουργήματα. Σχετίζοντας το παρανόημα με την τεχνολογική εξέλιξη, μπορούμε να εντάξουμε ένα, αυτό που προκύπτει όταν προσπαθούμε να αντικαταστήσουμε τις διαδικασίες της εποχής του λόγου με αυτές της εποχής του λογισμικού. Προτιμούμε να λαμβάνονται αποφάσεις από ένα δημιουργημένο λογισμικό παρά από την πειθώ ενός δημιουργούντος λόγου. Όσο θα εξελίσσεται η τεχνητή νοημοσύνη, τόσο θα οξύνονται και οι επιπτώσεις στην καθημερινότητα από το συγκεκριμένο παρανόημα.

Επιπλέον, άλλο ένα θέμα στη σημερινή κατάσταση είναι η εξουσία που έχουν οι πολιτικοί κατά την εφαρμογή των  πολιτικών θεωριών τους ή, αλλιώς, σε ποιο βαθμό δεσμεύονται να ακολουθούν τις προσταγές των επονομαζόμενων αγορών, οι οποίες παράλληλα μετατρέπουν το χρήμα σε άυλο, εξαλείφοντας και την τελευταία πιθανότητα να αποκτηθεί αυτός ο σύμμαχος από τον άλλο τόπο ή την άλλη θέση.

Παράλληλα, σε αυτό περιβάλλον έχουν αναπτυχθεί διάσπαρτα πολλές ομάδες, συλλογικότητες, κοινότητες, που λειτουργούν με εναλλακτικούς και αντιεξουσιαστικούς τρόπους,  αμφισβητώντας έμπρακτα τις υπάρχουσες δομές οργάνωσης και οικονομίας. Αν παρομοιάζαμε την κοινωνία ευρύτερα με έναν ανθρώπινο οργανισμό, θα λέγαμε ότι βρίσκεται ένα στάδιο πριν από την εφηβεία της και ότι αυτές οι ομάδες είναι τα κύτταρα που προμηνύουν την έναρξη της εφηβείας και την ολοκλήρωση  της αντίδρασής της απέναντι στον κηδεμόνα, απαραίτητο στάδιο για το τελικό πέρασμα στην ενηλικίωση και   τη χειραφέτηση. Βέβαια κηδεμόνας και έφηβος είναι στην περίπτωση της κοινωνίας η ίδια οντότητα και αυτό πρέπει να κατανοηθεί ώστε να αποτελματωθεί η εξέλιξή της.

Προτάγματα 

  

Σήμερα, καθώς η φιλελεύθερη αντεπίθεση καλπάζει, η ταξική πάλη μοιάζει να διεξάγεται από τα πάνω, από την υπερεθνική καπιταλιστική τάξη, που έχει εξαπολύσει ολομέτωπη επίθεση στους ταξικούς της εχθρούς. Μέσα από τις αποκαλούμενες “δεξαμενές σκέψης”, τις οποίες χρησιμοποιεί για να προωθήσει μια τρομερή ιδεολογική εκστρατεία, επιχειρεί να οικειοποιηθεί ακόμα και όρους-αρχές του ανταγωνιστικού κινήματος. Γι' αυτούς τους λόγους, σήμερα εμείς προτάσσουμε και διεκδικούμε  την  επανοικειοποίηση του χώρου και του χρόνου μας, γιατί απέναντι στην ψευδοδημοκρατία των οικονομικών ελίτ και των επαγγελματιών πολιτικών δεν έχουμε πλέον καμία αυταπάτη. Στον αντίποδα της αλλοτριωτικής κοινωνίας παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας και αυτοοργανωνόμαστε πάνω σε αντιιεραρχικές θεσμίσεις.

Για να επιτευχθούν αυτά, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ατομική και κοινωνική ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ, η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, πολιτικό εργαλείο κάθε ελευθεριακής κοινωνίας, στο πλαίσιο της ισηγορίας και της αντιιεραρχίας, και  παντού ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ως αξιακό τρόπο ζωής, στην παραγωγή, στη διανομή, στους αγώνες, στο χρόνο μας.

Δεν περιμένουμε τους σωτήρες να έρθουν να μας σώσουν. Αντιθέτως, τα εγχειρήματά μας είναι ήδη λειτουργικά και ελπιδοφόρα. Αγωνιζόμαστε καθημερινά για:

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ  Για να αντιμετωπιστεί η αλλοτρίωση της μητροπολιτικής ζωής, ιδιαίτερα εκείνη των προαστίων των μεγάλων πόλεων, για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα του “ελεύθερου χρόνου”, που στερείται νοήματος, για να βρεθεί λύση στην έλλειψη χώρων συνάθροισης, εξαιτίας των νέων περιφράξεων, προτάσσουμε την επανοικειοποίηση των δημόσιων χώρων, με στόχο τη συνεύρεση, τη συλλογικότητα, την προώθηση της εναλλακτικής πληροφόρησης και αντικουλτούρας, ενάντια στην ιδιώτευση και την απομόνωση.

ΠΑΙΔΕΙΑ “Το σχολείο είναι μια διαφημιστική εταιρεία που σε κάνει να πιστεύεις ότι έχεις ανάγκη την κοινωνία έτσι όπως είναι”, έγραψε ο Ίλιτς.  Στο σχολείο αυτού του τύπου προτάσσουμε την ελευθεριακή εκπαίδευση, της οποίας βασικές αρχές είναι η απόρριψη της αυθεντίας και της τιμωρητικής αξιολόγησης, ο σεβασμός της ελευθερίας και των ατομικών επιδιώξεων, ο αυτοδιαχειριζόμεμος προγραμματισμός (σύμφωνα με τον οποίο, τα κορίτσια και τα αγόρια έχουν τη δυνατότητα να αποφασίζουν, ατομικά ή ομαδικά, πώς, πότε, τι, πού και με ποιον θα μαθαίνουν και να μοιράζονται ισότιμα όλες τις επιλογές που αφορούν την οργάνωση, καθώς αυτό αποτελεί άσκηση αυτονομίας της ελευθερίας). Προτάσσουμε την ελευθεριακή εκπαίδευση, αναγνωρίζοντας ότι δεν είναι απλώς μια απλή παιδαγωγική θεωρία, μέσα στις άλλες που κυκλοφορούν, αλλά ότι αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης πολιτικής θεώρησης, δηλαδή της ανάγκης για ριζοσπαστική μετατροπή του υπάρχοντος.

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ Μια οικονομία η οποία θα έχει μορφικά και αξιακά χαρακτηριστικά διαφορετικά από εκείνα της κρατικής και της κεφαλαιουχικής κερδοσκοπικής οικονομίας. Σε αυτήν θα κυριαρχούν οι συλλογικές τοπικές πρωτοβουλίες από τα κάτω, με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας και μόνο. Επιπλέον, θα λειτουργεί με γνώμονα τις οριζόντιες παραγωγικές σχέσεις και δείκτη ευημερίας που θα πηγάζει από τις μορφές αλληλέγγυας συνδιαμόρφωσης. Στόχος θα είναι ένα ανταγωνιστικό σχέδιο, που θα αποτρέπει  τη συγκέντρωση οικονομικής και πολιτικής δύναμης, η οποία σήμερα πηγάζει από το ισχύον κυρίαρχο σύστημα. Η εργασία δεν θα είναι πια μισθωτή σκλαβιά, ενώ δεν θα υπάρχουν σχέσεις εκμετάλλευσης. Κυρίαρχη θα είναι η αντιιεραρχική οριζόντια συνδιαμόρφωση, όχι με βάση το κέρδος, αλλά την αλληλεγγύη. Απέναντι στις ιδιωτικοποιήσεις η απάντηση δεν είναι οι κρατικοποιήσεις, αλλά η διαχείριση της οικονομίας από την κοινωνία, μέσα από το συνεργατισμό και τη συλλογικότητα. Η ΒΙΟΜΕ είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα.

ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ Ο μύθος της ανάπτυξης σε έναν πεπερασμένο πλανήτη οδήγησε στο σημερινό καταστροφικό αδιέξοδο της κατασπατάλησης των φυσικών πόρων και στην κλιματική αλλαγή. Η  ΑΠΟΑΝΑΠΤΥΞΗ αποτελεί το πρόταγμα που δίνει τη δυνατότητα ανάσχεσης αυτής της αυτοκαταστροφικής, άνευ όρων και ορίων, πορείας της “ανάπτυξης”. Στα μονοπώλια των σπόρων προτάσσουμε το δημόσιο έλεγχό τους. Στις καλλιέργειες βιομηχανικού τύπου προτάσσουμε τη βιώσιμη, χαμηλών εισροών γεωργία. Υπερασπιζόμαστε τα δημόσια αγαθά (δάση, νερό, αέρα, έδαφος, υπέδαφος, δημόσιους χώρους κτλ.) ως κοινά (commons), και όχι ως [πλουτο]παραγωγικούς πόρους. Οι Σκουριές, η Κερατέα, η Λευκίμμη, το δίκτυο Πελίτι, οι επιτροπές κατοίκων που αντιστέκονται στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας είναι οι φυσικοί σύμμαχοί μας.

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ Ως δικαίωμα έκφρασης, ο πολιτισμός εμπλέκεται στη συζήτηση για την κοινωνία, τους τρόπους και το είδος της ανάπτυξης. Η εξωγενής και ετερόνομη πολιτισμική παραγωγή καθιστά τα άτομα απλούς καταναλωτές των πολιτιστικών προϊόντων, γιατί λειτουργεί ως εμπόρευμα σε μια κοινωνία του θεάματος και ως ανταλλακτική αξία για την ενίσχυση του κοινωνικού στάτους.  Διεκδικούμε την πολυφωνία ενάντια στην ομοφωνία και τον ολοκληρωτικό εξορθολογισμό, που διακρίνει (στο όνομα της χαρωπής και ακίνδυνης πολυπολιτισμικότητας) και αποκλείει τις μειονεκτούσες κοινωνικές ομάδες. Σε μια κοινωνία που κατακερματίζεται δρούμε με στόχο την επανασύσταση του κοινωνικού ιστού και τη δημιουργία των κοινωνικών δεσμών με νέους όρους. Προτάσσουμε την αυτενέργεια ενάντια στην εμπορευματοποίηση, την αναδιανομή του πολιτισμικού κεφαλαίου ενάντια στη διαρκή συσσώρευσή του από τις κυρίαρχες κοινωνικές ομάδες.

 Δραστηριότητες

.                

Κεντρική και κυριότερη δραστηριότητα του Β.Κ. είναι η ανοιχτή συνέλευση, στην οποία νομιμοποιούνται οι ενέργειες και οι αποφάσεις για τη στήριξη των κινημάτων που ασπάζονται τα παραπάνω προτάγματα, αλλά και οι επιμέρους ομαδικές δραστηριότητες αξιοποίησης του χώρου της κατάληψης, και όχι μόνο.

                Η αντίθεση της συνέλευσης απέναντι στο υπάρχον ιεραρχικό σύστημα κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης είναι δεδομένη, βάσει των αρχών της λειτουργίας της. Στοχεύοντας στην ανοιχτότητα, ευελπιστούμε αυτή να είναι ένας θετικός καταλύτης στο δρόμο προς την αυτονόμηση, έτσι ώστε οι ατομικές ελευθερίες να μη χρειάζεται να συγκρούονται με δογματισμούς.

                Έτσι, αυτή τη στιγμή στον Βοτανικό Κήπο υπάρχουν ομάδες που καταφέρνουν να αυτομορφώνονται μέσα από Μαθήματα Ξένων Γλωσσών (Γαλλικά, Ισπανικά, Γερμανικά, Ιταλικά),  έχει δημιουργηθεί και λειτουργεί δανειστική Βιβλιοθήκη,  Θεατρική Ομάδα,  Ομάδα Ποίησης, Κινηματογραφική Ομάδα και Παιδικό Εργαστήρι. Μέσα από τις δράσεις αυτών των ομάδων διαδίδονται οι προτάσεις μας για την τέχνη, τη μόρφωση, τον πολιτισμό.  Στον τομέα της οικονομίας, τις αντίστοιχες προτάσεις διαδίδουν με τη δράση τους τα Αυτοδιαχειριζόμενα Συνεργατικά Εγχειρήματα του Καφενείου, του Παντοπωλείου, του Καφεκοπτείου,  της Ομάδας Αστικής Καλλιέργειας «Γυάλινο» και η υπό σύσταση ομάδα για τη διάδοση του ελεύθερου λογισμικού. Παράλληλα, ένα πλήθος εκδηλώσεων που γίνονται στο Βοτανικό Κήπο συμπληρώνει τις δράσεις των ομάδων, δίνοντας τη δυνατότητα σε όλο και περισσότερο κόσμο να βρει τρόπο να συμμετάσχει  στη συνδιαμόρφωση και στη διάδοση των προταγμάτων.