Πέμπτη 21/05/2020, 9 μ.μ.: Προβολή ταινίας "Ευτυχία"

Προβολή της ταινίας ''Ευτυχία''
στον εξωτερικό χώρο του Βοτανικού Κήπου για να μπορούν να τηρηθούν οι αποστάσεις ασφαλείας.

Πλοκή:

H ταινία του Αγγελου Φραντζή μπορεί να αισθάνεται δέος απέναντι στο μύθο της στιχουργού Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, αλλά σκιαγραφεί με καθαρό συναίσθημα και ταλέντο μια μοναδική γυναίκας.

Η «Ευτυχία» είναι πριν από οτιδήποτε το πορτρέτο μιας γυναίκας που έζησε με τους δικούς της όρους, μπαινοβγαίνοντας όχι μόνο στα κουτούκια όπου γεννήθηκε το ελληνικό λαϊκό τραγούδι και στις χαρτοπαικτικές λέσχες όπου έπαιξε όλα της τα υπάρχοντα, αλλά και στις νόρμες μιας κοινωνίας που κάθε φορά που δεν χωρούσαν την bigger than life προσπωικότητά της αυτή έβρισκε τον δικό της τρόπο να τις ακυρώνει και να της ορίζει από την αρχή.

Προσανατολισμένο από τη γραφή του ήδη στη γυναίκα (και όχι στο μύθο) Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, η «Ευτυχία» δεν είναι αυτό, αφού η ελληνική Ιστορία περνάει μόνο αμυδρά κι ανώδυνα πάνω από τη δράση και τα τραγούδια της Παπαγιαννοπούλου «ακούγονται» μόνο σε ένα αμήχανο σεναριακό και σκηνοθετικό εύρημα που δένει το παρόν με το παρελθόν - μια εκδήλωση προς τιμήν της όπου ακούγονται διασκευές των μεγάλων της επιτυχιών και απ’ όπου παρελαύνουν και οι «διάσημοι» με τους οποίους συνδέθηκε.

Θα έλεγε κάποιος (μπορεί και δίκαια) πως δεν χρειάζεται να γνωρίζει κανείς περισσότερα για μια γυναίκα που γράφει το στίχο «Είμαι αϊτός χωρίς φτερά, χωρίς αγάπη και χαρά», συγκινώντας τον Μάνο Χατζιδάκι ή την σουρεαλιστική ιστορία της κυρίας Καβουρίνας, χαρίζοντας στον Τσιτσάνη ένα από τα αδιαπραγμάτευτα χιτς του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού. Ομως, από την ταινία της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου μαθαίνουμε λίγα για το ποια ήταν η έμπνευσή της για το κάθε τραγούδι, λιγότερα για το τι τελικά πίστευε η ίδια για τον εαυτό της, ακόμη πιο λίγα για το «τραύμα» που της άφησε ένα διαρκές αγχομαχητό για τον κόσμο όλο.

Πιο οικεία στις στιγμές της αδυναμίας της - υπέροχες οι μικρές αλλά τόσο πλούσιες σε αίσθημα «σκοτεινές» συναντήσεις της με την Ρένα Βλαχοπουλου και την Σωτηρία Μπέλλου, πιο δυνατή σαν φιγούρα και ορμή παρά ως ένα διαχρονικό φεμινιστικό σύμβολο, τελικά πιο γήινη και από την ίδια την επιμονή της για ανεξαρτησία, ελευθερία και επιβίωση, η γυναίκα Ευτυχία στέκεται με όλες τις της αδυναμίες της ως ένα ανοιχτό βιβλίο μπροστά στο θεατή. Ακριβώς όπως και αυτή η ταινία, που στέκεται πάνω από το μέσο όρο των ταινιών που θέλουν να πείσουν για το λαϊκό τους έρεισμα, σίγουρη πως κάθε μικρή ή μεγαλύτερη ατέλεια μπορεί να παραμεριστεί όταν πορεύεσαι με την πυξίδα στη σωστή κατεύθυνση: αυτή του συναισθήματος και της λιτότητας, αυτή της αυτογνωσίας και της ειλικρίνειας.

Απο:
Μανώλης Κρανάκης



ΕΚΧ Βοτανικός Κήπος Πετρούπολης

Πλατεία Αγ. Δημητρίου, Πετρούπολη
Πρόσβαση: λεωφορειακές γραμμές 700 (από το σταθμό του μετρό στην Ανθούπολη), στάση «Παλαιό τέρμα».
Α11 και Β11 (από το σταθμό του μετρό στην Αττική), στάση «Παλαιό τέρμα».

http://votanikoskipos.blogspot.gr/
votanikoskipos@gmail.com

(https://maps.google.com/maps/ms?msid=204839147190608214781.0004936fa07d7ea211609&msa=0&ll=38.044103%2C23.685708&spn=0.020346%2C0.045447)