Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
Deutschland im Herbst,
Σπονδυλωτή Ταινία - Ντοκιμαντέρ,
Συλλογική, Γερμανία, 1978, 118΄
Σκηνοθεσία: Α. Μπρούστελιν, Χ. Π. Κλόος, Ρ. Β. Φασμπίντερ, Αλ. Κλούγκε, Μ. Μάινκα, Μ. Μάινκα-Γιέλινγκχαους, Εντ. Ράιτς, Κ. Ρουπέ, Φ. Σλέντορφ, Π. Σούμπερτ, Μπ. Ζίνκελ
Σενάριο: οι σκηνοθέτες, σε συνεργασία με τον Π. Φ. Στάινμπαχ
Ερμηνείες: Χ. Μπένετ, Β. Μπίρμαν, Κ. Σανιολό, Χ. Φρίζε,
Παραγωγή: Τ. Χιντς, Εμπ. Γιούνκερσντορφ
Έντεκα πολιτικοποιημένοι κινηματογραφιστές του Νέου Γερμανικού Κινηματογράφου αναμιγνύουν την τεκμηρίωση και τη μυθοπλασία και αποτυπώνουν καλειδοσκοπικά και σύνθετα τον προβληματισμό για τα γεγονότα και το κλίμα του Γερμανικού Φθινοπώρου. Το Γερμανικό Φθινόπωρο, όπως έμεινε στην ιστορία, αναφέρεται σε εκείνες τις μέρες του Σεπτέμβη-Οκτώβρη του 1977, κατά τη διάρκεια των οποίων κορυφώνεται η σύγκρουση του γερμανικού κράτους με τη Φράξια Κόκκινος Στρατός-RAF. Η ταινία ξεκινά με αρχειακό υλικό από την κηδεία του Χ. Σλάιερ, μέλος των Εσ-Ες και βιομήχανος-καπιταλιστής, ο οποίος είχε απαχθεί από τη RAF, ώστε σε αντάλλαγμα να αποφυλακιστούν οι σύντροφοι της από τις γερμανικές φυλακές. Τελικά εκτελέστηκε. Τα μέλη της RAF αυτοκτόνησαν/τους δολοφόνησαν στη φυλακή. Στην ταινία βλέπουμε πλάνα από την ανεπίσημη κηδεία τους.
«Η Γερμανία το Φθινόπωρο», φτιαγμένη εν θερμώ, δείχνει μεταξύ άλλων το τεράστιο συγκινησιακό φορτίο που συνδέεται με το θεαματικό «φαινόμενο της τρομοκρατίας» και το πως αυτή η συλλογική αίσθηση του δράματος και της τραγωδίας γίνεται θεμελιώδες δεδομένο των εκατέρωθεν πολιτικών στρατηγικών από και για τα μμε.
Ανάμεσα στα επεισόδια της ταινίας ξεχωρίζουν: του Aλεξάντερ Κλούγκε που σκηνοθετεί τους πολιτικούς, ιστορικούς και παιδαγωγικούς προβληματισμούς μιας δασκάλας˙ του Φόλκερ Σλέντορφ, σε σενάριο Χάινριχ Μπολ, που δείχνει ένα συμβούλιο υπευθύνων τηλεοπτικής παραγωγής, στο οποίο, ενώ είναι ικανοποιημένοι με την παραγωγή του τηλεοπτικού θεάτρου «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, τελικά τη λογοκρίνουν, γιατί εμπλέκει «γυναίκες τρομοκράτισσες», επίσημες και ανεπίσημες ταφές και αυτοκτονίες, και γιατί θα μπορούσε να παρερμηνευτεί ως πολιτική δήλωση, «η ειρωνεία είναι ένα πράγμα που μπορεί να μας λείπει αυτή τη στιγμή», λέει ένας από τους ιθύνοντες ˙ του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, στο οποίο παίζει τον εαυτό του, μάλιστα διαφωνεί πολιτικά με την αληθινή μητέρα του, την ηθοποιό Λίλο Πέμπε, και δείχνει ότι η μποέμικη και συχνά αυτοκαταστροφική ζωή του συνδέεται άμεσα με το νοσηρό κλίμα της εποχής, «σαν ένας απόηχος συλλογικής μελαγχολίας».
Είσοδος Ελεύθερη
No comments:
Post a Comment