ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ
Είναι καιρός να ενδιαφερθούμε, να μην σηκώνουμε παθητικά τους ώμους και να μην στρέφουμε αλλού το βλέμμα, γιατί αυτό είναι συνενοχή.
Άλσος Αγίου Δημητρίου, μια περιοχή στα όρια της Άνω Πετρούπολης πολύ κοντά στην κεντρική πλατεία. Μια νησίδα πρασίνου μέσα στο τσιμεντένιο τέρας. Ένας χώρος απευθυνόμενος κυρίως στους λαϊκούς πολίτες του δυτικού προαστίου μας, ως μια διέξοδο από το σπίτι, άλλα και ως ένας τόπος κοινωνικής συνεύρεσης, με δυνατότητες για ψυχαγωγία και αθλητισμό. Στην νότια πλευρά, στο άνοιγμα ενός παλιού λατομείου έχουν βρει εδώ και χρόνια καταφύγιο οι παιδικές χαρές και τα γήπεδα μπάσκετ, παρέα με ένα ναό για τους πιστούς της επίσημης θρησκείας του κράτους.
Κάποια στιγμή, μέσα σε μια όχι και τόσο ήπια ανάπλαση του χώρου, προέκυψε ένα ακόμα κτίριο, αυτό του Βοτανικού Κήπου που σύμφωνα με την ταμπέλα της εισόδου αποτελούσε δημοτικό χώρο. Αρκετός κόσμος για καιρό δεν είχε πρόσβαση, μπορούσε μόνο να βλέπει πίσω από τα κάγκελα τα όμορφα λουλούδια της έξω αυλής... αλλά μέχρι εκεί. Οι περισσότεροι δεν ήξεραν τι ακριβώς γίνεται μέσα, κάποιοι πάλι ήξεραν αλλά έκαναν ότι δεν βλέπουν, γιατί δεν μπορούσαν ίσως να προσεγγίσουν το θέμα. Πάντως υπήρχαν και αυτοί που γνώριζαν αλλά συγκάλυπταν, μη και τυχόν ακουστεί κάτι άσχημο για το δημοτικό κτίριο, φοβούμενοι ίσως μη βρεθούν αντιμέτωποι με ισχυρότερα συμφέροντα του υπόκοσμου και του παρακράτους.
Και η απορία μας λύθηκε αργότερα όταν όλοι μάθαμε ότι το γυάλινο θερμοκήπιο είχε μετατραπεί σε κοινόβιο χρηστών ηρωίνης. Στην έφοδο των ειδικών δυνάμεων καταστολής, έγινε απομάκρυνση των όποιων νεκροζώντανων βρήκαν, χωρίς το θέμα να λάβει περαιτέρω διαστάσεις. Στιγμιαία νόμιζαν ότι το διαχειρίστηκαν και το πρόβλημα θα έπαυε. Αλλά το πρόβλημα του εμπορίου και της χρήσης στην περιοχή έχει μακρά ιστορία και γύρισε με σφοδρότητα να τους χτυπήσει. Στο επόμενο διάστημα οι τοξικοεξαρτημένοι επέστρεψαν καταλαμβάνοντας και το δεύτερο κτίριο του χώρου, αναγκάζοντας το δήμο να παραιτηθεί ολικά και σιωπηλά από οποιοδήποτε δικαίωμα προς χρήση του χώρου από τους πολίτες.
Όταν πριν τέσσερα χρόνια, το 2009, έγινε η κατάληψη, ο χώρος καθαρίστηκε, αποκαταστάθηκε και προστατεύτηκε. Σε επίπεδο πρακτικό, τα κτίρια έγιναν λειτουργικά, αλλά και σε ηθικό ο χώρος άνοιξε με το να είναι προσπελάσιμος και διαθέσιμος σε όποιους θέλουν να συνδιαμορφώσουν τις συνθήκες της ζωής τους. Μέσα από τις συνεχείς δραστηριότητες σε πολιτιστικό και πολιτικό επίπεδο η κατάληψη του Βοτανικού Κήπου και ο κόσμος που τον στηρίζει στέκονται αντιμέτωποι μεταξύ άλλων και με το πρόβλημα των ναρκωτικών στην περιοχή. Διεκδικούμε τη ζωή μας ενάντια στην απάθεια και τον οργανωμένο θάνατο μιας ναρκωμένης κοινωνίας.
Καταναλωτισμός, t.v., αλκοόλ, γήπεδα: ναρκωτικά για τους «κανονικούς». Για όσους δε συμφωνούν ή δεν θέλουν ή δε μπορούν να γίνουν καλά γρανάζια υπάρχουν και άλλα ναρκωτικά που όμως σκοτώνουν. Το ίδιο συμβαίνει σε όλες τις πατρίδες, όλες τις κοινωνίες, όλες τις οικογένειες, μονογονεϊκές ή μη, ανεξαιρέτως μόρφωσης, ταξικής προέλευσης και εθνοτικής καταγωγής.
Ο χρήστης παραδίνεται στον «εξιδανικευμένο» κόσμο της ατομικής «γαλήνης» που του παρέχουν οι εξαρτησιογόνες ουσίες και γίνεται άτομο αποξενωμένο κοινωνικά, χωρίς ιδανικά και αξίες. Επιδίδεται σχεδόν αποκλειστικά σε μια αδιάλειπτη προσπάθεια εξεύρεσης και εξασφάλισης της εθιστικής ναρκωτικής ουσίας. Οι συνέπειες είναι οδυνηρές για τον ίδιο τον χρήστη όσο και για το άμεσο περιβάλλον του, αλλά και για το ευρύτερα κοινωνικό. Πόνος, παραβατικότητα, προσωπική εξαθλίωση, απώλεια της συνείδησης, πέρασμα σε παράνομες δραστηριότητες, κλονισμός των ανθρώπινων σχέσεων έρχονται να συνυφάνουν το πλέγμα της προσωπικής αποτελμάτωσης και της κοινωνικής κρίσης.
Η τοξικοεξάρτηση, αντίθετα με τον επίσημο ιατρικό λόγο που την κατατάσσει στις χρόνιες νόσους, είναι ένα κατεξοχήν κοινωνικό και πολιτικό πρόβλημα. Η τοξικοεξάρτηση είναι σύμφυτη με τον κοινωνικό αποκλεισμό, την περιθωριακότητα και την παραβατικότητα. Όλα αυτά δεν είναι καθόλου αυθαίρετα και τυχαία φαινόμενα. Δεν προκύπτουν δηλαδή ως αποτέλεσμα των προσωπικών επιλογών ή των χημικών διαφυγών των εξαρτημένων, αλλά ανατροφοδοτούνται από την ανάπτυξη της σύγχρονης βιοεξουσίας που αναλαμβάνει όχι μόνο να καταστείλει, αλλά κυρίως να ορίσει και να ελέγξει τόσο τους περιθωριοποιημένους όσο και τους «κανονικούς», του λάιφ στάιλ και μη.
Αυτή η ανάπτυξη και τελειοποίηση της σύγχρονης βιοπολιτικής της εξουσίας δεν είναι τίποτα άλλο παρά η διαχείριση των παρεκκλινόντων σωμάτων αλλά και της ζωής του πληθυσμού συνολικά, το πέρασμα δηλαδή από την κοινωνία της καταστολής και της πειθαρχίας στην κοινωνία του έλεγχου. Τα παραδείγματα καταστολής και έλεγχου των καταλήψεων και των κινηματικών χώρων είναι πολλά. Στη περιοχή των Εξαρχείων είναι εμφανής τόσο η κρατική καταστολή όσο και η βιοπολιτική της εξουσίας, που μέσω της εμπορίας των ναρκωτικών υπονομεύει την ελευθεριακή έκφραση μιας νεολαίας που αντιστέκεται στην καθυπόταξη και στην εξομάλυνση της.
Σήμερα, την ίδια στιγμή που οι καταλήψεις και οι ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι δέχονται απροκάλυπτη επίθεση και καταστολή από το κράτος, η βιοπολιτική εξουσία καταστέλλει, περιθωριοποίει, ελέγχει και στιγματίζει τις καταλήψεις και τους ελευθέρους κινηματικούς χώρους ως «πρεζοφωλιές». Γιατί η βιοπολιτική είναι κάτι πολύ πιο ύπουλο και εσωτερικευμένο από το κατασταλτικό κράτος. Πρόκειται για μια εξουσία που ορίζει την κανονικότητα και την ομαλότητα όσο και την παρέκκλιση, (ανα)παράγοντας τα αρνητικά στερεότυπα για τους κινηματικούς χώρους
Η κατάσταση της ζωής των εξαρτημένων που μπορεί να συχνάζουν σε καταλήψεις και ανοιχτούς κινηματικούς χώρους, μπορεί να ελέγχεται από τις δυνάμεις και τους μηχανισμούς της βιοεξουσίας. Στις συνθήκες ημιπαρανομίας, όπου υποχρεώνονται να διαβιώνουν οι εξαρτημένοι, πέφτοντας στα γρανάζια της βίας του κατασταλτικού μηχανισμού και των νόμων που τον στηρίζουν, χάνουν σιγά σιγά την κοινωνική τους υπόσταση, καθώς μετατρέπονται σε αντικείμενα χειραγώγησης της σκέψης και της συμπεριφοράς τους από το σύστημα, που οι ίδιοι μπορεί να απεχθάνονται. Οι χρήστες γίνονται κατεξοχήν πειθήνια και χειραγωγημένα άτομα με ελάχιστες αντιστάσεις και πιθανότητες γνήσιας κοινωνικοπολιτικής ενεργοποίησης, γεγονός που προσμετράται στα υπολογίσιμα χτυπήματα που δέχεται κάθε προσπάθεια προς μια ελεύθερη κοινωνία.
Εμείς στην κατάληψη του Βοτανικού Κήπου Πετρούπολης αφουγκραζόμαστε τόσο τις προσωπικές αφηγήσεις των εξαρτημένων όσο και τις αρνητικές κοινωνικές συνέπειες, αφού αποδυναμώνεται και αδρανοποιείται ένα δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας. Στα αδιέξοδα που μας θέτουν και ενάντια στη βιοπολιτική της εξουσίας έχουμε προτάσεις διαφυγής:
Απέναντι στις πάσης φύσεως εξαρτήσεις προτάσσουμε την αυτοδιάθεση. Το δικαίωμα να διαθέτουμε τα σώματα και τις ψυχές μας με τρόπο και σκοπό που ΕΜΕΙΣ ορίζουμε.
Προτάσσουμε τη δημιουργία ως μέσο και σκοπό συνάμα για την ολοκλήρωσή μας ως συλλογικά όντα κόντρα σε κάθε μορφή αλλοτρίωσης.
Προτάσσουμε τη συλλογική δράση και την πολιτιστική και πολιτική έκφραση ως αντίδοτο για την κατάθλιψη που αργά ή γρήγορα φέρνει η ιδιώτευση και η απομόνωση. Γιατί οι ψυχοτρόπες-εξαρτησιογόνες ουσίες, του αλκοόλ περιλαμβανόμενου, και η επίδοση στην υπερκατανάλωση, πέρα από κέρδη για τις αγορές. παράνομες και νόμιμες, πρόσκαιρη μόνο ψευδαίσθηση ανακούφισης μπορούν να προσφέρουν.
Είναι καιρός να ενδιαφερθούμε, να μην σηκώνουμε παθητικά τους ώμους και να μην στρέφουμε αλλού το βλέμμα, γιατί αυτό είναι συνενοχή.
Ο Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Βοτανικός Κήπος Πετρούπολης είναι εδώ στο άλσος του Αγίου Δημητρίου ανοιχτός σε όσους είναι διατεθειμένοι να χειραφετηθούν και να πάρουν επιτέλους τις ζωές στα χέρια τους.
No comments:
Post a Comment